O książce: rok / Akcja opowiadania „Pan z San Francisco” rozgrywa się na dużym statku pasażerskim o nazwie Atlantis, płynącym z Ameryki do Europa. Bezimienny pan z miasta San Francisco, który do 58 roku życia „nie żył, a jedynie istniał”, zdobywając dobrobyt materialny i pozycję w społeczeństwie, wyrusza z żoną i córką w długą podróż dookoła świata, aby czerpać ze wszystkich przyjemności, jakie można kupić za pieniądze. Ale nigdy nie realizując swojego marzenia, nagle umiera na wyspie Capri. „Atlantyda” zdaniem Bunina jest modelem istniejącego społeczeństwa, w którym ładownia i górne pokłady żyją zupełnie innym życiem. Pasażerowie na górze są beztroscy, jedzą i piją. Zapominają o Bogu, o śmierci, o pokucie i bawią się przy muzyce, która brzmi w „jakimś słodkim, bezwstydnym smutku”, oszukują się fałszywą miłością i za tym wszystkim nie widzą prawdziwego sensu życia. A o tej porze na dole palacze pracują w piekielnych piecach... Na przykładzie pana z San Francisco, któremu autor nawet nie podał imienia, widzimy, jak znikome przed śmiercią była władza i pieniądze człowiek, który żyje dla siebie. Nie zrobił nic naprawdę ważnego i wartościowego, jest bezużyteczny dla społeczeństwa. Jego życie mija bez celu, a kiedy umrze, nikt nie będzie pamiętał, że istniał. Późną nocą parowiec Atlantis z ciałem pana z San Francisco odpływa z powrotem do Nowego Świata. „Niezliczone ogniste oczy statku były ledwo widoczne za śniegiem dla Diabła, który obserwował ze skał Gibraltaru, ze skalistych bram dwóch światów, statek wypływający w noc i zamieć. Diabeł był ogromny jak klif, ale statek też był ogromny, wielopoziomowy, wielorurowy, stworzony przez dumę Nowego Człowieka ze starym sercem».